Stamsund

Langzaam glijdt het statige cruiseschip van de Hurtigruten het haventje van Stamsund uit. De Midnatsol, één van de elf schepen die de meer dan honderd jaar oude route tussen Bergen en Kirkenes onderhoudt, torent overal hoog boven uit. Op het bovendek staan mensen aan de reling te kijken. Pas als het reusachtige schip, dat tevens dienst doet als veerboot en vrachtschip, richting de horizon koerst lijkt alles weer z’n normale verhoudingen terug te krijgen. De huizen in het dorp, de karakteristieke donkerrode vissershuisjes op palen in het water en het witte havenkantoor zijn opeens niet meer zo nietig.  

Een enkeling blijft staan om te zien hoe het schip in de verte verdwijnt. Nu alle bedrijvigheid achter de rug is keert de stilte snel terug. De zon weerkaatst in het water. De lucht proeft droog en zoutig. Ongrijpbaar helder licht tekent de ruwe bergen af en schijnt op de lager gelegen graslanden. Het is dit bijzondere licht dat al sinds jaar en dag kunstenaars van over de hele wereld naar de Lofoten doet trekken. Er wordt beweerd dat het zó speciaal is dat het niet in verfkleuren vastgelegd kan worden.

een veerboot meert aan
meeuwen en toeristen
laten zich horen

bellen blazen

de pioenrozen

buigen verlept hun koppen

na een regenbui

haar ronde vormen onder

het vierseizoenendekbed

hij staart door het raam

peutert nonchalant zijn neuw

zondagochtendblues

een meeuw landt

op het dak van de viskraam

een toerist zoomt in

stralen zonlicht strijken zacht

over het naamloze zand

late zomer

nog één keer bellen blazen

op het tentenveldje

-door Tino van Kampen (oneven) en Marleen Hulst (even)

ovaal

Het is bijna middernacht als we na een familiebezoek naar huis rijden. Vanaf de passagiersstoel kan ik mijn ogen haast niet afhouden van de maan. Deze is niet vol en rond, maar perfect ovaalvormig; een prachtig en betoverend kolossaal zachtgeel ei in de donkere nacht.

zomeravond

het traag bewegend silhouet

van een luchtballon