winterlicht

De stem van de chirurge is prettig en kalmerend, en eindelijk komen mijn drukke gedachten langzaam tot rust. De verdovingen doen hun werk; er is geen pijn of ongemakkelijk gevoel meer. Vanwege haar zwangere buik moest ze even zoeken hoe ze het beste kon zitten om te werken, maar nu zit ze achter me aan het hoofdeind op een kruk en is in alle rust bezig aan mijn gezicht. Naast het af en toe kriebelende hechtdraad voelt de lichte druk van haar handen aangenaam.

In deze veilige omgeving zakken de gebeurtenissen van de afgelopen uren geleidelijk naar de achtergrond: de eerste schrik, het vele bloed, het ongeloof als ik mezelf in een spiegel zie, de nerveuze rit naar de eerste hulp van ons locale ziekenhuis, een arts die kijkt en overlegt en me uiteindelijk doorstuurt naar Groningen, en tenslotte, als ik jou dan eindelijk aan de telefoon heb en met horten en stoten mijn verhaal vertel, heel even die waanzinnige eenzaamheid als jij zegt dat ik niet mag huilen omdat dat toch niets oplost.

winterlicht

de letters in haar boek

vervagen langzaam