koperpoets

In de laatste week van het jaar poetste mijn oma altijd het koper wat ze bezat. De grote diepe schaal die op de grond in de hoek van de kamer stond, de asbak van het lage rooktafeltje, een karaf, en nog een aantal dingen. Met een flesje koperpoets en een zachte doek nam ze vol geduld alles onder handen, net zolang totdat alle doffe plekken verdwenen waren en elk voorwerp weer glom. 

Die typische geur van koperpoets was in de dagen erna nog duidelijk herkenbaar in haar kleine woonkamer. Alsof het altijd al zo hoorde in de aanloop naar Oud & Nieuw.

 
 

vogelvoederplaats

de verse sneeuw rondom
vol kattenpootjes