... komt de hoogbejaarde man me voorbij, zijn grote lichaam zwaar leunend op een rollator. Luid mompelend houdt hij een tijdje stil voor de rij vitrines van de supermarktslagerij. Als hij kort daarna in een ander gangpad naast me staat, draait hij z'n hoofd. Twee levendige ogen in een gegroefd gezicht kijken me aan.
"Wat een keus in alles toch", klinkt het hard en raspend, "ik hoorde m'n kop er net van kraken!"
Ik grijns en antwoord dat hij in dat geval maar het beste voorzichtig aan kan doen, waarop hij met een bulderende lach verder schuifelt.
westenwind
de geuren
van de stad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten